By 
Ostatnie kilka lat, w tym przede wszystkim okres pandemii koronawirusa skłonił wielu z nas do tego, aby czas przymusowej kwarantanny poświęcić m.in. nowym aktywnościom, nauce nowych rzeczy czy rozwijaniu nowego hobby (lub też czegoś, co interesowało nas od dawna, ale przez brak czasu nie byliśmy w stanie poświęcić temu na tyle czasu, aby móc daną aktywność w dobrą stronę rozwinąć). Okres kwarantanny mógł być pod tym względem pomocny, ponieważ jeśli aktywność będąca w naszym nowym kręgu zainteresowań nie wymagała od nas wyjścia z domu, bo była to np. nauka nowego języka, nauka gotowania, nauka gry na nowym instrumencie, domowe ćwiczenia itd. to dosyć łatwo moglibyśmy sobie dzięki temu wypracować pewne nawyki i pewną systematyczność podejmując i rozwijając daną aktywność każdego dnia. Nie mniej jednak, w nauce nowych rzeczy czy generalnie podejmowaniu jakichkolwiek aktywności związanych z samorozwojem/rozwojem osobistym ważna jest pewna prawidłowość.
Co dokładnie znaczy to w praktyce?
Aby móc zauważyć w czymś progres musimy ćwiczyć, na to ćwiczenie musimy poświęcić odpowiednią ilość czasu. Najlepiej wyrobić sobie dzienne minimum poświęcone na ćwiczenie, aby wypracować sobie rutynę i systematyczność w doskonaleniu danej umiejętności, przynajmniej na samym jej początku, potem oczywiście będąc już bardziej wdrożonym w temat i czyniąc widoczne postępy możemy podwyższać sobie poziom trudności. Co więcej, każda nowa aktywność, którą chcemy rozwinąć oprócz dyscypliny w systematycznym ćwiczeniu i konsekwencji wymaga również mentalnego samozaparcia – pewne dziedziny nauki będą dla nas na tyle przystępne, że rezultaty naszej pracy w kierunku ich rozwinięcia będziemy w stanie zauważyć stosunkowo szybko i dość szybko będziemy w stanie wyciągnąć wnioski, że dana dziedzina jest dla nas, ponieważ widzimy postępy w naszym działaniu.
Jednakże jeżeli wybierzemy sobie dziedzinę nauki, która do tej pory była nam kompletnie obca a rzeczy zarówno zawodowe jak i samorozwojowe (nasze obowiązki, zainteresowania, pasje, dziedziny, w których się doskonaliliśmy), którymi zajmowaliśmy się do tej pory w naszej codzienności są z nią kompletnie niezwiązane to musimy w takim wypadku oprócz wypracowania systematyczności w codziennej pracy nad naszym rozwojem w tym obszarze odpowiednio nastawić się do tego mentalnie. Oznacza to przede wszystkim, że musimy przyjąć postawę chęci nieustannej edukacji, doszkalania i rozwoju z pełną świadomością, że podejmując się rzeczy, w której czujemy się mówiąc kolokwialnie „zieleni” musimy zdobyć jeszcze sporo wiedzy zarówno teoretycznej jak i praktycznej.
Jednakże fakt intensywniejszego zgłębiania wiedzy w tym obszarze nie jest jednoznaczny z tym, że mamy podjąć postawę rezygnacji. Absolutnie nie. Przez to, że uczymy się przez całe życie wręcz wskazane jest, żeby wychodzić ze swojej strefy komfortu i odkrywać w sobie pewne zdolności, talenty czy umiejętności w różnym wieku. Nie ma żadnej granicy wiekowej kiedy na naukę kompletnie nowych rzeczy jest „za późno”. Wszystko zależy od naszej determinacji i tego czy przetrwamy nasze mentalne kryzysy na drodze do zdobycia tych nowych umiejętności, które pojawią się z pewnością, bo jest to naturalny proces i które niejednokrotnie będą błędnie nakierowywać nas na to, że powinniśmy się poddać.
Czasem nauka tego, co jest dla nas nieznane to znacznie dłuższy proces niż rozwój tego, co już kiedyś było w jakiś sposób tożsame z tym, czego do tej pory się uczyliśmy, dlatego trudno jest w tym wypadku jednoznacznie określić czas, w którym można mówić o osiągnięciu wyraźnego postępu, bo jest to kwestia indywidualna, wręcz jednostkowa. Składają się na nią nasze predyspozycje w danym kierunku, nasza determinacja, zaangażowanie ilość, jakość a przede wszystkim POPRAWNOŚĆ wykonywanych przez nas zadań/ćwiczeń. Pokonanie barier mentalnych w tym wypadku to największa trudność, bo najprawdopodobniej brak poczynionych po czasie postępów nie jest wynikiem braku zdolność tylko zbyt wczesnego poddania się w rozwijaniu danej aktywności.
Comments